we hadden onlangs een gesprek met twee jongens van 11 en 13 jaar. Allebei heel open. Een ontroerend gesprek, dat we hier graag willen delen. De ouders van de jongens doen het namelijk helemaal goed. Hoewel de moeder het initiatief voor de scheiding heeft genomen, zijn de ouders het erover eens dat dit voor hun beiden de beste weg is. Deze boodschap dragen ze uit naar de kinderen en de omgeving. Ze communiceren heel open over de scheiding en over alles wat daarbij komt kijken. Ze hebben altijd samen voor de kinderen gezorgd en een regeling waarbij de kinderen om de week van huis wisselen lijkt dan ook een goede en natuurlijke oplossing. De moeder heeft een huis in de buurt gekocht. In de tussenliggende maanden, maken de ouders het thuis zo gezellig mogelijk. Er zijn nauwelijks spanningen en geen ruzies. De jongen konden toe heel goed verwoorden waar ze het precies moeilijk mee hadden.

Onzekerheid

Gelukkig weten ze al wanneer hun moeder gaat verhuizen en ook naar welk huis, maar de onzekerheid over hoe hun toekomst eruit komt te zien vinden ze erg lastig. Erover praten helpt ook niet echt, want ze moeten toch aan den lijve ondervinden hoe het is om in twee huizen te wonen en voortdurend je spullen te moeten verhuizen.

Is alles nep?

Het is dan wel nog redelijk normaal thuis, maar hoe weten zij of het niet allemaal nep is? Is het nep dat hun ouders aardig tegen elkaar zijn? Nep dat ze nog wel de feestdagen samen vieren? En als het niet nep is, waarom willen ze dan gaan scheiden? Dan is het weer moeilijk om te geloven dat het werkelijk zo erg is, dat ze de kinderen dit aan moeten doen. Hier zijn ze gewoon boos over.

Zielige ouders

De jongens zijn heel erg bezig om hun aandacht gelijk over beide ouders te verdelen. Als ze iets meer met de ene ouder doen, of iets meer met de ene ouder praten, vinden ze dat zielig voor de andere ouder. Die 50/50 zorgverdeling moet ook wel echt precies kloppen, ook als het soms misschien onhandig is. De vraag “Zal papa je vandaag naar muziekles brengen of zal ik dat doen?”, vinden ze nu heel vervelend. Onder normale omstandigheden zit er op zo’n vraag geen enkele lading, in de context van de scheiding impliceert dit een keuze tussen twee ouders. “Laat hen zelf van te voren beslissen wie me wegbrengt”, is de oplossing die de jongens aandragen.

Echtscheiding Nijmegen