Co-ouderen, maar wel met oppas

Is het wel een goed idee als ouders kiezen voor 50/50 co-ouderschap na de scheiding, terwijl er tijdens het huwelijk geen sprake was van een gelijke verdeling van de zorg? Als ouders het er echt over eens zijn en goed kunnen overleggen, is het niet zo’n probleem, dan zullen ze er wel hun best voor doen om het te laten lukken. Lastiger wordt het als een van de twee (meestal de vader) wel co-ouderschap wil en de ander niet (meestal de moeder). Dit onderwerp kan uitmonden in een vechtscheiding. Soms stemt de moeder onder druk van de vader in met co-ouderschap, om de lieve vrede te bewaren.

Nieuwe kansen?

Moet je alles zoveel mogelijk bij het oude willen houden of worden er door een scheiding nieuwe mogelijkheden gecreëerd? We horen ook regelmatig van vaders dat ze altijd meer hadden willen zorgen, maar daar tijdens het huwelijk de kans niet voor kregen omdat moeder de zorg naar zich toe trok. En is het misschien zo dat hetgeen tijdens het huwelijk niet kon, na een scheiding misschien ineens wel anders kan? Minder werken, bijvoorbeeld, het blijkt na een scheiding ineens wel te kunnen (soms tot ergernis van moeders).

De Scheidingsonderzoeker

Ed Spruyt zegt er in Het Grote Co-ouder Doe Boek van Petra Vollinga over:

Maar al te vaak zie ik uitwonende ouders, tja, dat zijn nou eenmaal meestal vaders, die per se willen co-ouderen, maar dan vervolgens steeds een oppas inschakelen omdat ze moeten werken. Dat is geen co-ouderen. Je moet er gewoon reëel in zijn. Hoe was de taakverdeling binnen het huwelijk? Deed vader ook zijn deel met de kinderen, dan kun je dat na de scheiding gewoon voortzetten. Maar was vader altijd aan het werk en bemoeide hij zich niet echt met de kinderen, dan kun je niet verwachten dat zoiets na de scheiding ineens totaal verandert. Ik vind dat je in zo’n geval niet moet willen co-ouderen.

De kinderrechter

Nanneke Quik-Schuijt in hetzelfde boek:

Ouders hebben gelijkwaardige rechten en plichten in de opvoeding en zijn in die zin gelijkwaardig ja, maar dat heeft geen gevolgen voor de verdeling van de zorgtaken. Dat is binnen een huwelijk toch ook niet zo? Dat je ongelijkwaardige ouders bent, als de één meer zorgtaken heeft dan de ander? En ik zie niet in waarom je de zorgregeling volledig om moet gooien als mensen gaan scheiden. Er verandert al zoveel voor een kind en dat moet dan ook nog wennen aan een vader die ineens de helft van de zorg wil hebben, terwijl hij eerst op zondag het vlees kwam snijden?

Wat vinden jullie?

We zijn eigenlijk wel benieuwd naar ervaringen van ouders die de verandering van moeder als hoofdverzorger tijdens het huwelijk naar gelijke zorgverdeling na de scheiding hebben meegemaakt? Is dat te doen? En is het dan acceptabel als de vader gewoon door blijft werken en zijn zorgtaken over laat nemen door een oppas of een nieuwe vriendin?

Scheidingscafe

Deze blog is geïnspireerd op Het Grote Co-ouder Doe Boek van Petra Vollinga. Petra Vollinga is een van de sprekers op het Scheidingscafe dat met regelmaat in het land gehouden wordt. Het thema is ‘Co-ouderschap’.