Het lijkt wel of het in het algemeen zo is dat de ouder waar het kind niet meer naar toe wil als eerste reactie heeft om boos te worden op de andere ouder. Die ouder wordt ervan beschuldigd het kind te beïnvloeden, tegen de ander op te zetten of op zijn best het kind niet te stimuleren om mee te werken.

Verdriet

Het doet nu eenmaal heel veel pijn als je je kind moet missen of als je kind je afwijst. Veel pijn en verdriet. In het algemeen is het zo dat het voor mensen gemakkelijker is om boos te worden, dan om verdriet te voelen of te tonen. Verdriet vindt men soms een teken van zwakte. Verdriet is een rot gevoel. Door boos te worden overschreeuw je als het ware je pijn.

Het kan heel moeilijk zijn om te accepteren dat je kind het niet leuk vindt in je nieuwe huis, of dat je gewoon veel conflicten hebt met je kind of dat het kind zelf de scheiding niet accepteert en jou als schuldige aanwijst. Het is makkelijker om dan de andere ouder de schuld te geven.

Boos worden helpt niet

Hoe je het ook wendt of keert, boos worden op de ouder waar het kind voor lijkt te kiezen, en die ouder daarvan te beschuldigen, maakt het alleen maar erger. En dat geldt ook als je zeker weet dat de andere ouder, op zijn zachtst gezegd, geen positieve invloed op het kind heeft. Het kind kan zijn gevoel van slachtoffer-schuldige bevestigd zien (de boze, beschuldigende ouder heeft het dan allemaal gedaan). Dan gaat hij in verzet en wil helemaal niet meer komen. Of het kind wordt depressief van het geruzie van zijn ouders, al helemaal als die ruzie om hem of haar gaat. Sommige kinderen gaan voor de lieve vrede dingen tegen hun zin doen, maar of ze dat lang volhouden en of dat zo bevorderlijk is voor de relatie met je kind…?

In Kinderen die niet willen…1 kunt u lezen over de verschillende redenen waarom kinderen soms niet naar de andere ouder willen.

Echtscheiding Nijmegen