Stel met twee zonen in de leeftijd van 14 en 17. Moeder is vertrokken en had na 2 maanden een nieuwe vriend. In het beeld van de vader en de kinderen is zij weggegaan omdat zij een nieuwe vriend had. De moeder was altijd de verzorgende ouder. De ouders praten helemaal niet met elkaar. De ouders praten ook niet met de kinderen. Ze zijn bij ons voor het maken van een ouderschapsplan. De moeder geeft aan co-ouderschap te willen (een week bij de vader, een week bij haar). De vader vindt het allemaal goed als de kinderen het ook goed vinden. We besluiten een gesprek met de kinderen aan te gaan. We zijn gewaarschuwd; Het zijn niet zo’n praters.
De jongens hebben er goed over nagedacht
Als de jongens binnenkomen neemt de oudste meteen het woord. Hij geeft aan bij zijn vader te willen wonen. Hij vindt dat de moeder de schuldige van de scheiding is en hij wil eerst de tijd om de scheiding te verwerken. Pas na een tijdje, als hij dit enigszins verwerkt heeft, wil hij naar zijn moeder en beginnen met het heen en weer reizen tussen huizen. Het lijkt alsof hij er goed over na gedacht heeft. De jongste zegt helemaal niet meer naar zijn moeder te willen, nu niet en later ook niet. Hij wil bij zijn vader wonen. Beide jongens geven aan erg boos op haar te zijn. Als echte pubers hebben ze een duidelijk moreel oordeel over de moeder: “hun vader is eerder ook vreemdgegaan en heeft toen weer voor hun moeder gekozen en nu doet hun moeder hetzelfde” en zien zij de zaken zwart-wit “de moeder is schuldig, de vader is zielig”. De kinderen geven aan dat zij willen dat wij dit met hun ouders bespreken.
Wat nu?
Gezien de gespannen relatie tussen de ouders en het onvermogen om te communiceren nodigen we ze beiden apart uit om over het gesprek met de kinderen te spreken. Eerst de moeder, dan de vader.
De moeder
De moeder trekt haar voornemen om een advocaat in te schakelen om omgang met de kinderen af te dwingen in. Een juridisch conflict met de vader zou alleen maar meer een signaal zijn dat zij ‘schuldig’ is aan zijn ongeluk. Zij besluit bij haar nieuwe vriend in te trekken en de kinderen de ruimte en de rust te geven. Vandaar uit zal zij werken aan het opbouwen van het contact met haar kinderen.
De vader
De vader had deze uitspraken van de kinderen wel verwacht (vandaar ook zijn houding in de gesprekken ‘ als de kinderen het willen, vind ik het goed’). We proberen hem duidelijk te maken dat het voor hem misschien wel prettig is als hij bevestigd wordt in zijn gelijk door de kinderen, maar dat het niet gezond is als de kinderen hem zielig vinden. Dat is hij n.l. niet. Hij heeft als volwassene ook een aandeel in deze scheiding. Daarnaast hebben kinderen hun moeder nodig. Een blijvend conflict tussen de moeder en de kinderen is op termijn schadelijk voor de kinderen. Hij moet zijn kinderen helpen om de moeder te vergeven. Dat kan hij alleen maar doen door zijn eigen verantwoordelijkheid te nemen en de kinderen toestemming te geven om van hun moeder te houden. Hij heeft een belangrijke rol in dit hele verhaal.
Reacties graag
We nodigen jullie uit om mee te denken. Hoe kun je deze ouders helpen? Wat kunnen zij in een dergelijke situatie het beste doen? Zien we iets over het hoofd?
Scheidingscafe over pubers
30 oktober wordt het volgende Scheidingscafe gehouden in Elst. Het thema is pubers en scheiding en deze blog is vast een voorproefje van de onderwerpen die aan de orde zullen komen.
Echtscheiding Nijmegen