Het is een wijdverbreid misverstand dat kinderen boven de 12 zelf mogen kiezen waar ze gaan wonen na de scheiding van hun ouders. Kinderen boven de 12 hebben het recht om gehoord te worden door de kinderrechter en zij krijgen een uitnodiging om bij de kinderrechter hun verhaal te doen. In de praktijk worden kinderen alleen gehoord als kinderen dat zelf willen en dat is niet zo vaak. Alleen in sommige gevallen dat de ouders het zelf niet eens kunnen worden over de zorgregeling of wanneer kinderen het echt niet eens zijn met wat de ouders met elkaar hebben afgesproken. Het is de taak van ouders om samen afspraken te maken over de zorgregeling en dat vastleggen in een ouderschapsplan.

ONZE KINDEREN MOGEN ZELF KIEZEN

Ouders van pubers vinden vaak zelf dat hun kinderen mogen kiezen bij wie ze gaan wonen. Dat is goed bedoeld: hun kinderen zijn al gewend aan de vrijheid om zelf veel dingen te beslissen en zij denken dat die vrijheid ook bij scheiding hun kinderen ten goede komt. Wij zijn van mening dat je kinderen niet moet laten kiezen, ongeacht hun leeftijd. Door kinderen de keuze voor te leggen bij wie ze willen wonen, vraag je ze van wie ze het meeste houden. De vraag ‘bij wie wil je wonen?’ kan door de meeste kinderen niet beantwoord worden omdat het een vraag is naar hun loyaliteit (en dus kiezen ze dan voor een 50-50 regeling).

STOF TOT NADENKEN

Misschien is ook een van de volgende situaties op jullie van toepassing?

EEN VAN DE OUDERS IS VERTROKKEN (NAAR EEN NIEUWE PARTNER)

Vaak zegt die ouder tegen de kinderen ‘je bent altijd welkom bij mij’ of ‘je mag komen wanneer je wil’. Vanuit het perspectief van de ouder klinkt dat redelijk; je snapt dat je kind misschien boos op je is en je wil hem/haar niet dwingen om naar je toe te komen. Vanuit het kind gezien kan het lijken alsof het je niet veel uitmaakt. Alsof je je niet hard wil maken voor een regeling met je kind. Je zegt namelijk niet duidelijk dat je je kind heel graag regelmatig wil zien en dat je daar tijd voor vrij gaat maken.

HET HARMONIEKIND

Alle kinderen hebben er last van, maar vooral een harmoniekind (het kind dat zich inzet om de harmonie in het systeem te bewaren en dat wil dat iedereen gelukkig is) is in het hoofd bezig bij hoeveel ze bij de een en hoeveel bij de ander zijn geweest. En dan maar zorgen dat het bij beiden evenveel is of dat het in ieder geval ‘klopt’. Dat kan veel energie kosten. Voor deze kinderen is het vaak prettig om een vaste regeling te hebben (hoewel ze dat niet altijd zullen zeggen en een duidelijk antwoord uit de weg gaan, omdat ze nu eenmaal willen dat iedereen tevreden is), want dan hoeven ze daar niet meer over na te denken. Ze weten dan wanneer ze bij wie zijn en vanuit welk huis ze hun eigen bezigheden kunnen gaan doen. Het voorkomt een voortdurend schipperen tussen beide ouders en hun eigen dingen.

HET CONTACT MET ÉÉN OUDER VERWATERT

Het leven van pubers is druk. Ze hebben vaak veel bezigheden en zijn daarnaast ook nog met zichzelf bezig. Als er geen duidelijke regeling is, dan bestaat de kans dat ze op één plek blijven zitten en nooit tijd hebben voor de andere ouder. Het contact met de andere ouder schiet erbij in. De meeste kinderen hebben namelijk helemaal geen zin in gewissel tussen huizen en dat kunnen ze dus dan ook uit de weg gaan als er geen duidelijke regeling is.

WAT ALS JE JE KIND ECHT NIET WIL/KUNT DWINGEN?

Als de scheiding net een feit is, is het verstandig altijd een regeling af te spreken. Met de kanttekening dat je die in ieder geval voor een bepaalde periode vol gaat houden (een proefperiode dus) en daarna samen met het kind gaat evalueren en eventueel aanpassen. Je kunt ook een duidelijke regeling afspreken en je kind daarbinnen een bepaalde ruimte geven om af te wijken (de ruimte die hij/zij altijd al gewend was om te krijgen als het om afspraken ging).

Tot slot, je moet natuurlijk wel altijd rekening houden met de wensen van je kinderen als ze die duidelijk kunnen aangeven.

Echtscheiding Nijmegen