Het is een misvatting dat kinderen boven de 12 mogen kiezen bij wie ze willen wonen. Dat is niet zo. Kinderen boven de 12 hebben het recht gehoord te worden door de kinderrechter. Als de ouders het onderling eens zijn, zal de rechter dit volgen. Als de ouders het oneens zijn, krijgt de stem van een kind een groter gewicht in de uiteindelijke uitspraak. Als de stem van het kind helemaal afwijkt van hetgeen de ouders willen of als er een vermoeden is van ouderverstoting (een van de ouders zet het kind op tegen de andere ouder) volgt er nader onderzoek.

Valkuilen

Hieronder noemen we de valkuilen bij een scheiding met pubers. Wat kun je beter wel en wat kun je beter niet doen?

De kinderen laten beslissen

Als je de beslissing waar de kinderen gaan wonen of wanneer ze bij de ene of de andere ouder zijn, helemaal aan je kinderen overlaat, brengt breng je ze in de onmogelijke positie dat ze moeten kiezen. Ofwel je raakt zo direct aan het loyaliteitsconflict (de keuze voor de een betekent direct dat ze niet voor de ander kiezen; dat is pijnlijk en verwarrend voor kinderen) ofwel je geeft het kind de gelegenheid om een moreel oordeel over een ouder te vellen (de ene ouder is de dader, de andere het slachtoffer). Allebei niet wenselijk. Niet beslissen, maar wel betrokken worden in de besluitvorming is de manier. Vraag ze waar je rekening mee moet houden, waar ze zich zorgen over maken, wat ze zoveel mogelijk hetzelfde willen houden. Laat ze meetellen dus, in het vaststellen van de regelingen, maar biedt hen de structuur aan.

blog over meetellen of meebeslissen 1

blog over meetellen of meebeslissen ?

Te weinig toezicht

Soms worden ze (in meer of mindere mate) aan hun lot overgelaten. Ze lijken groot genoeg om hun eigen boontjes te doppen. Eigenlijk ben je het ouderlijk gezag kwijt. Op papier heb je nog volledig zeggenschap, in de praktijk doen ze wat ze zelf willen. Kort gezegd; ze luisteren niet meer en je hebt als ouder geen idee meer waar ze mee bezig zijn. Deze problematiek speelt natuurlijk ook als ouders gewoon samenleven, maar wordt versterkt na een scheiding. Kinderen zijn vaker alleen thuis. Ouders hebben minder contact over het reilen en zeilen van hun kinderen. Er is dus meer ruimte om je eigen gang te gaan. Gameverslaving kan met name bij jongens een vervelend gevolg van een scheiding zijn.

blog over gamende puberzonen

Te weinig of teveel met ze praten

Het is belangrijk dat de communicatie open gehouden wordt. Sommige pubers willen niet praten, daar kun je meer dingen mee samen gaan doen. Ga samen vissen, breng ze naar sport, haal ze op als ze uit zijn geweest. Maar enige vorm van mondelinge communicatie is noodzakelijk. Echter, in het verlengde van het idee dat pubers mogen kiezen: ze worden teveel betrokken in de verhalen over de scheiding. Sommige ouders zijn geneigd hun emoties en verhalen over de scheiding bij hun kinderen neer te leggen. Die verleiding wordt groter bij pubers. De neiging bestaat om ze als gelijke te behandelen, als je vriend(in). Dat zijn ze niet. Je blijft de ouder en een ouderrol geeft ook pubers houvast en duidelijkheid. Daar hebben ze behoefte aan.

blog over teveel praten met je puberkind

Balans

Omgaan met pubers is eigenlijk voortdurend de balans zoeken;

• Welke beslissingen kun je het beste zelf nemen en waarover mogen zij beslissen
• Hoeveel zit je ze op de lip, hoeveel ruimte krijgen ze
• Wat vertel je ze wel en wat niet?

Zoek die balans samen. Communiceer. Luister en help hen formuleren. Houd de vinger aan de pols. En sta jezelf toe om fouten te maken.

Scheidingscafe: pubers en scheiding

Op 30 oktober organiseren we in De Hucht in Elst een Scheidingscafe voor ouders met het thema ‘pubers’.

Echtscheiding Nijmegen