Mensen in scheiding hebben vaak/soms goede intenties. De intentie om er samen uit te komen, de intentie om alles zo eerlijk mogelijk gelijk te verdelen. Dus ook de zorg voor de kinderen. Soms geven moeders die de initiatiefnemer van de scheiding zijn uit schuldgevoel (of om de vrede te bewaren) toe aan co-ouderschap. Soms overschatten vaders wat het betekent om de zorg alleen te dragen.

Een jaar later kan het er anders uitzien

Uit onderzoek blijkt dat er in de helft van de gevallen na een jaar geen sprake meer is van co-ouderschap. Bijvoorbeeld om dat kinderen (met name pubers) er toch voor kiezen om op één adres te wonen. Of omdat het toch lastig te combineren is met een fulltime baan. Als iedereen het daarover eens is, is het geen probleem om de zorgverdeling aan te passen.

Verdeling kinderkosten

Echter, de afspraken over de verdeling van de kosten voor de kinderen zijn gebaseerd op co-ouderschap. Dit betekent dat een betalende ouder die de kinderen minder gaat zien te weinig bijdraagt aan het levensonderhoud van de kinderen en de ontvangende ouder die de kinderen meer heeft krijgt geen extra bijdrage voor de dagen dat de kinderen extra bij haar zijn. Als de ouders een kinderrekening hebben afgesproken kan het nog veel schever uitpakken, als de kinderrekening vervolgens niet meer gebruikt wordt. Neem daarom in het ouderschapsplan altijd een clausule op om de afspraken over de verdeling van de kinderkosten te herzien of een herberekening van de kinderalimentatie te maken als blijkt dat er in de praktijk geen co-ouderschap meer is.

Fiscaal

En eigenlijk mag je de kinderen niet meer over twee adressen verdelen als je feitelijk geen co-ouderschap meer hebt (de belastingdienst accepteert een 40-60 % zorgverdeling nog als co-ouderschap) en dat betekent dus minder belastingvoordelen voor een van de twee.

Echtscheiding Nijmegen