Als we pubers spreken over de scheiding van hun ouders, is meestal het eerste wat ze zeggen dat ze zo’n hekel hebben aan het sjouwen van spullen. Dat is hun grootste ergernis. Iedere keer weer hun hele hebben en houwen inpakken en meenemen naar de andere ouder. Sommige kinderen hebben net hun koffer uitgepakt of ze moeten hem alweer inpakken.
Wie is verantwoordelijk
Soms vinden ouders het aanleren van eigen verantwoordelijkheden heel belangrijk. Zo gauw ze daartoe in staat worden geacht, worden kinderen zelf verantwoordelijk gesteld voor het verschepen van hun bezittingen. Ben je iets vergeten? Jammer, je kunt het zelf gaan halen of je hebt pech.
Je zadelt als gescheiden ouders je kinderen met iets op waar zij niet voor gekozen hebben: in twee huizen leven. Dit voortdurende verhuizen brengt (zeker in het begin) een heleboel spanningen en onrust met zich mee. We zijn dan ook van mening dat ouders zelf de eindverantwoordelijkheid moeten dragen en ervoor moeten zorgen dat de tassen ingepakt zijn en er niets vergeten is. Je voelt als ouder zelf wel wanneer je voor het karretje wordt gespannen en wanneer het tijd wordt om duidelijke grenzen te stellen. En sommige kinderen kunnen uitstekend plannen, andere zijn chaoten.
Wat neem je mee?
Hebben kinderen van alles een exemplaar en verhuist dat iedere keer mee op en neer of hebben ze van alles twee stuks en zorg je ervoor dat er zo min mogelijk van huis hoeft te wisselen. Zelfs als je de intentie (en de financiële middelen) hebt om alles dubbel aan te schaffen, zul je merken dat dit geen waterdicht plan is. Zitten net de gymspullen bij de andere ouder in de was. Wil je dochter die nieuwe rok toch meenemen. En van alle schoolboeken en schriften heb je er maar een. Je ontkomt er dus niet aan om van te voren goed na te denken wat je allemaal mee moet nemen naar de andere ouder. Het kan een goed idee zijn om een afvinklijstje te maken, dat je iedere keer gebruikt.
Een veilig gevoel
Sommige kinderen hebben de neiging om veel mee te willen nemen. Hun woonplaats is onzeker en dus klampen ze zich aan hun spullen vast. Op zich niets mis mee, mits eraan gewerkt wordt dat beide woonhuizen als een thuis gaan voelen. Dat doe je door in beide huizen een eigen plek voor je kind in te richten. Als je dan weet dat er in het huis van papa je bruine beer ligt en in het huis van mama de witte beer op je wacht, dan worden beide plekken langzaam eigen.
Onder de kapstok
En hoe doe je het als je kinderen via school wisselen? Soms kan dat handig zijn. Ouders kiezen er soms ook voor om elkaar zo min mogelijk te hoeven zien. Maar zet je dan het koffertje onder de kapstok neer? Of breng je de spullen op een ander tijdstip na?
Echtscheiding Nijmegen